Als onderdeel van de contactmiddag op 23 maart 2024 vertelden vier vrouwen van rond de 25 jaar oud hun verhaal. Dat deden ze in de vorm van een panel, waarbij de moeder van één van hen vragen stelde.
We willen zorgvuldig omgaan met de privacy van deze jongvolwassenen. Daarom staan hun namen niet vermeld. Dat is ook de reden dat er geen foto’s zijn waarop deelnemers aan de contactdag te herkennen zijn.
De opening was een voorstelrondje waarbij ze alle vier hun naam noemden, wat voor werk ze doen en hoeveel uur per week.
‘Ik ben buschauffeur en werk 40 uur per week’
‘Ik ben medewerker kinderopvang en werk 30-32 uur per week’
‘Ik ben laborante en werk fulltime’
”Ik ben magazijnmedewerkster en orderpicker en werk 36 uur per week’
De eerste vraag was ‘hoe oud was je toen je hoorde dat je triple X hebt?’
Zo rond een jaar of 9, 10, de meeste hebben er geen bewuster herinneringen aan. Twee van de vrouwen hebben het nog even aan hun moeder gevraagd. Eén vrouw herkende zichzelf op de website van de contactgroep en wilde toen weten waarom ze daar op stond.
Vraag twee was: ‘voelde je je anders dan andere kinderen?’
Meerdere vrouwen noemen de sterke wisselingen in hun stemming of emoties. Dat snapt de omgeving niet altijd. Soms is het dan nodig om je even terug te trekken, tot rust te komen. Als de emoties te hoog zitten, lukt communiceren niet.
Ook bij het panel zagen we dat de emoties soms even te sterk waren. Dan nam iemand anders het woord. En even later kon de vrouw weer de draad van het gesprek oppakken. Dat was voor mij indrukwekkend en leerzaam tegelijk. Er was ook veel herkenning te zien en te horen vanuit de zaal.
Er zijn ook vrouwen die er als kind niet zo mee bezig waren, hooguit rond de contactdagen wat meer.
Vraag drie: ‘heeft je triple X een rol gespeeld bij je schoolkeuze of je beroepskeuze?’
Eén van de vrouwen had HAVO/VWO advies en is naar het VWO gegaan. Zij moest daar zo hard werken dat ze geen tijd of energie meer overhield voor leuke dingen. Toen heeft ze een stap terug gedaan. Daar speelde triple X wel wat in mee. Als vervolg koos ze vooral wat ze leuk vond.
Bij een andere vrouw heeft het niet zo’n rol gespeeld. Ze is op haar twintigste afgestudeerd en werkt al vijf jaar in de sector die aansluit op haar opleiding. Daar geniet ze van, ze vertelt er ook vol trots over.
Praktijkschool was de juiste middelbare school voor één van de vrouwen. Daarna ging ze meedoen aan een project van de gemeente voor mensen met afstand tot de arbeidsmarkt. Ze werkt al zeven jaar in een ‘gewoon’ bedrijf in een team met één vrouwelijke collega, verder allemaal mannen. Dat bevalt wel.
En de vierde vrouw had best wel moeite met het VMBO en het MBO. Ze heeft zelfs overwogen om van school te gaan zonder diploma. Haar klasgenoten hebben haar geholpen om toch vol te houden. Na haar MBO-diploma heeft ze zich afgevraagd wat ze nou echt leuk vond. Dat was autorijden. Ze is nu 4,5 jaar chauffeur. (Kleine toevoeging: ik heb daar foto’s van gezien en daarop staat ze echt stralend, helemaal in haar element).
Vraag vier: ‘heb je meer last van je kwetsbaarheid bij het ouder worden?’
In grote lijnen geven de vrouwen aan dat ze me het ouder worden, er beter mee om leren gaan. Eén van hen heeft ruim een half jaar hulp gekregen van de GGZ om beter met haar angsten om te leren gaan. Daardoor kreeg ze er meer grip op. Ze zijn soms wel erg moe na het werk. Ook vandaag is een vermoeiende dag, dus morgen wordt een pyjamadag.
Vraag vijf: ‘woon je zelfstandig?’
Drie van de vier vrouwen wonen zelfstandig. Eén van hen gaat binnenkort samenwonen met haar vriend. De vierde vrouw zou het echt wel kunnen en ze wil ook graag, maar de woningmarkt is het grote probleem. Een duidelijk schema voor het huishouden vinden ze vaak prettig. Lijstjes maken en afvinken helpt. En als je op jezelf woont, kan je je spullen klaarleggen bij de voordeur zonder dat je huisgenoten gaan klagen!
Vraag zes: ‘hoe gaat het met vriendschappen en deel je je diagnose met andere mensen?’
Het is vooral soms wel lastig om vriendschappen te onderhouden. Met vertellen van de diagnose hebben ze wisselende ervaringen. Soms gaan mensen je dan anders behandelen. En zoiets als angst kan ook een andere oorzaak hebben. Aan der andere kant is het soms handig als mensen weten waarom je ineens de draad kwijt kunt raken in je verhaal. En één vrouw geeft aan ‘al mijn vrienden hebben wel iets!’. Haar collega’s weten van haar diagnose en dat is wel fijn.
En ten slotte vraag zeven: ‘zitten er ook voordelen aan triple X?’
Veel van de vrouwen vinden het leuk om lang te zijn. Hoewel, niet allemaal zijn ze lang… Wat ze wel met elkaar gemeen hebben is dat ze sociaal zijn en graag mensen helpen. Het gezicht te zijn van de contactgroep maakt ook wel trots. En sinds de bijeenkomst in Nijmegen is er een groepsapp waar ze elkaar treffen.
Het was voor mij indrukwekkend om deze vrouwen aan het woord te zien. Te horen hoe ze in het leven staan. Met af en toe wat extra emoties en ook met veel om trots op te zijn. Ook voor de ouders van jongere kinderen was het erg fijn om te zien wat de toekomst misschien voor hun kind zal brengen. Vier vrouwen, vier verschillende verhalen en toch ook veel overeenkomsten. Dat met elkaar te delen is één van de doelen van onze contactgroep. En op deze middag is dat zeker geslaagd.
Er is een WhatsApp-groep met 17 deelnemers, zij zijn tussen de 16 en 30 jaar oud. Aanmelden kan via onze contactpagina.